همزمان با رشد چشمگير تکنولوژي در دو دهه گذشته، سيستم هایی طراحي و ساخته شده اند که در آﻧﻬا صدها و حتي هزاران واحد پردازشگر و حافظه بطور همزمان عمل نموده و وظايف مشترکي را انجام می دهند. يکي از مهمترين مسايلي که در زمـينه طراحي سيستم هاي پردازشی مطرح است، انتخاب يک شبکه ميان ارتباطي مناسب است که بتواند ارتباط بين واحدهاي پردازشگر با يکديگر و با واحدهاي حافظه جهت مبادله اطلاعات با بازدهي بالا را تامين کند. با اختراع مدارهاي مجتمع، تعداد ترانزيستورهاي روي تراشه هر هجده ماه، تقريبا دو برابر مي شود. اين افزايش شديد باعث بوجود آمدن تراشه هايي با اجزاي بيشتر و پيچيده تر شده است. تحت اين شرايط، طراحان، اجزاي عملياتي ناهمگن را در داخل يک مدار مجتمع به نام سيستم بر تراشه مجتمع می کنند. معمولاً در معماری ميان ارتباطي در سيستـم ها از سیم هاي اختـصاصي و يا گذرگاه هاي مشـترک اسـتفاده می شود. سيم هاي اختصاصي براي سيستم هايي مناسب است که تعداد هسته کمی دارند. با رشد پيچيدگي سيستم ها تعداد سيم های اختصاصی بيشتر می شوند. بنابراين سيم هاي اختصاصي قابليت انعطاف و قابليت استفاده مجدد ضعيفي دارند. گذرگاه مشترک در مقایسه با سیم های اختصاصي قابليت استفاده مجدد و مقياس پذيري بالاتري را دارد. امـا گذرگاه ها در هر لحظه تنها يک تراکنش ارتباطي را انـجام مي دهـند. استفاده از چنـدين گذرگاه مجـزا که توسط پـل ها به هم متصل مي شوند و يا معماري هاي گذرگاه سلسله مراتبي ممکن است برخي از این محدودیت ها را کاهش دهد؛ اما راه حل های موجود مبتنی بر ارتباطات روی گذرگاه منجر به مشکلات جدی در رابطه با یکپارچگی هسته های آی پی می شوند. زمانی که تعداد مولفه های موجود متصل، بین چهار تا ده مولفه است، سیستم گذرگاه دچار مشکل مسئله کارایی گلوگاه می شود. سیستم ارتباطات داخلی مبتنی بر شبکه روی تراشه بعنوان راه حلی برای این مسائل ارائه شده است. در سیستـم های روی تراشه چند پردازنـده ای، شبـکه های روی تراشه می توانند یک زیرساخت ارتباطاتی انعطاف پذیر را فراهم سازند، که در آن مولفه های متعـدد مانند هسته-های چند پردازنده ای، حافظـه ها و سایر مولفـه های آی پی به راحتی همـدیگر متصل می شوند (Alonso, 2012).  توسعه متدولوژی طراحی برای ارتباطات مبتنی بر شبکه روی تراشه منجر به چالش های جدید در جامعه اتوماسیون طراحی الکترونیک  می شود. چالش های متعددی در رابطه با شبکه روی تراشه وجود دارند که شامل مواردی از قبیل، مدل سازی و الگو  برداری ترافیک، نگاشت برنامه کاربردی، زمانبندی برنامه کاربردی ، مسیریابی بسته، تکنیک سوییچینگ ، کنترل تراکم، مدل سازی و بهینه سـازی برنامه کـاربردی، آنالیـز و بهینه سازی معماری ارتباطات شبکه روی تراشه و ارزیابی معماری ارتباطات شبکه روی تراشه است (Radu Marculescu, 2009). کاهش تعداد گام ها و تاخیر کلی همراه با توازن بار کانال ها در شبکه روی تراشه جهت یافتن بهترین مسیر از گره مبدا تا گره مقصد با در نظر گرفتن توپولوژی خاص برای ارسال موثر و صحیح داده ها، مسیریابی را به یکی از مهم ترین چالش ها در شبکه های روی تراشه تبدیل کرده است (S. Rodrigo, 2011). الگوريتم مسيريابي، مسير مـا بين سـوئيچ مبـداء و مقصـد را تعيين مي كند. يك الگوريتم مسيريابي خوب بايستي عاري از بن بست وگرسنگي باشد. بن بسـت ممكـن اسـت بصورت يك چرخه وابسته در ميان گره هايي كه درخواسـت منابع را دارند، ایجاد شود، بنابراين هيچ عمل رو به جلويي انجام نمي گيرد. بدین ترتیب در شبکه قفل فعال   اتفاق می افتد. قفل فعال يعنـي اينكـه بسـته هـا در شبكه در حال حركت هستند، ولي هيچ حركت مفيـدي بـه سمت گره مقصد انجام نمي گيرد. گرسنگي زماني اتفـاق مي افتد كه بسته اي در بافر درخواست كانال مي کند، ولي آن كانال پشت سر هم به بستـه هاي ديـگري تخصـيص داده مي شود. الگـوريتم هـاي مسـيريابي بـه دو دسـته الگوريتم هـاي معـين  و انطباقی  تقسـيم مـي شوند. در مسيريابي معين تمام مسيرها در همان ابتدا از گره مبداء به گره مقصد مشـخص می شوند و سپس بسته ها از همـان مسيـرهاي تعيين شده به گره مقصد ارســـال مي شـوند. در مسيريابي انطباقی مسيرها در هر لحظه بـا توجـه بـه ترافيـك شبكه مشخص مي شوند و بسـته اطلاعـاتي هـم بـه همـان مسـير ارسال مي شود. حالت هـاي بـن بسـت، قفل فعال و گرسنگي مي توانند در الگوريتم هـاي كـاملا انطباقی  اتفاق بيافتند. با در نظر گرفتن معيار طـول مسـير، مسـيريابي مـي توانـد طبق الگوريتم هــاي کمینه  یا غیرکمینه  باشــد. مسيريابي کمینه كوتاهترين مسير بين مبداء و مقصـد را تضـمين مـي كنـد. الگـوريتم مسـيريابي غیرکمینه، قابليت انعطاف مسيريابي را بيشتر مي كنـد، ولـي ايـن كـار باعث وقوع بن بست، قفل فعال، گرسـنگي و باعث دير رسيدن بسته به گره مقصد مي شـود (Naveen Choudhary, 2013).